“कुणाल इतका चिडला की कोणाला काही समजायच्या आत त्याने समोरच्या टी.व्ही वर जोरदार लाथ मारली.

क्षणभर सगळेजण अवाक् झाले..तो स्वतःही..आणि मग पुन्हा कोणाला काही कळायच्या आत बाबांनी त्याला जोरात पेपरवेट फेकून मारला..इतका की कुणाल खाली पडला आणि पडतांना त्याला डोळ्याजवळ टीव्ही कॉर्नर लागला..

Tडोळ्यापासून कानाच्या जवळपर्यंत कापलं गेलं..सगळीकडे रक्तच रक्त. सगळा गोंधळ.

धावाधाव..डोळ्याच्या खाली सहा टाके घातले डॉक्टरांनी..

हे घडलं तेव्हापासून घरात कर्फ्यू सुरु आहे, कोणीच कोणाशी बोलत नाहीये.

बाबा घरात नसतात त्यावेळी आजी-आजोबा आणि आई एकमेकांत खुसफुसत बोलत असतात बाबांविषयी..

कुणालने आपल्या रूम मध्ये स्वतःला कोंडून घेतलंय..आई सकाळ संध्याकाळ नाष्टा,जेवण आणि गोळ्या तिकडेच नेऊन देते त्याला. तो तिच्याशी पण बोलत नाही.

बाबा घरी आले की शांत पडून राहतात बेडवर..त्यांना काही म्हणायला जायची हिंमत कोणतच नाही.

रात्री जेवतांना देखील सगळे गप्प गप्प असतात.

मला समजत नाहीये की हे असं किती दिवस चालणार आहे?

मला इतकी भीती वाटतेय.

सगळे एकमेकांशी बोलत असले की किती छान वाटतं..

आता जर कोणी बाहेरचं घरात आलं तर त्यांना वाटेल की घरात कोणी राहतंय की नाही?

मला आता बोअर होतंय….. ”

केतकी रडत रडत सांगत होती.

माझ्या एका जवळच्या मैत्रिणीची ही मुलगी. त्यांच्या घरातल्या या वातावरणात एका कामानिमित्त मी शिरले..ते नेमकी त्यांचे बाबा घरात असतांना.

मैत्रीण येईपर्यंत मला वातावरणातला ताण जाणवलाच होता अर्थात..माझी रवानगी केतकीच्या रुममध्ये झाली.

डोळ्यांनीच तिला मी ‘काही झालंय का’ विचारलं.

केतकीने आणि मैत्रिणीने घडलेला सगळा प्रसंग सांगितला. “बरं झालं.. तू स्वतःहून आलीस, नाहीतर पुन्हा यांना वाटायचं की तुला खास बोलावून घेतलं का म्हणून तुला काही सांगितलं पण नव्हतं मी ..”

चल..आधी कुणालला भेटूया म्हटलं,

त्याच्या रुममध्ये तो काहीतरी वाचत बसला होता..आम्हाला दोघींना बघून नीट सावरून बसला..

त्याची माझी चांगली दोस्ती आहे.. “काय रे..” म्हणेपर्यंत जवळ आला..

“मावशी,मला आता सहन नाही होत…मी असं वागायला नको होतं… पण कळलंच नाही ग मला, इतका राग कसा आला मला ते..मला हॉटेल मैनेजमेंट मध्ये इंटरेस्ट आहे ग..यांच्या आग्रहासाठी परीक्षा दिली..नाही मिळालं चांगलं कॉलेज..पण जे मिळेल तिथून करतोय ना आता मी बी फार्म? झालंय ना यांच्या मनाप्रमाणे?

पण मला खरंच नाही आवडत मनापासून ते करायला ..लक्ष नाही लागत माझं अभ्यासात..त्यासाठी येता जाता बाबा मला टोमणे मारत असतात..तिसऱ्या वर्षाला आहे मी तरी अजूनही चांगल्या कॉलेजमध्ये नाही जाता आलं म्हणून बोलतात ते. सकाळ संध्याकाळ नुसते मला ओरडत असतात…नाही नाही ते बोलतात..कायम ऐकून घेतो मी..वडील असले म्हणून काय झालं?

त्या दिवशी यावरूनच वाद झाला..काहीही तोंडाला येईल ते तिरकं बोलतात ते..राग वाढत चालला मनात माझ्या. म्हणाले..जन्माला येऊन काही फायदा नाही म्हणे तुझा..खायला काळ आणि भुईला भार..असं म्हणाले मला ते …मला समजलंच नाही मी काय करतोय ते..पण मी काही मुद्दाम नाही केलं..आता मलाही खूप वाईट वाटतंय..त्यांनी मारलं मला..त्याबद्दल काही नाही म्हणायचं मला पण ते मोठे आहेत म्हणून सगळ्याच गोष्टीत योग्य पण आहेत का, सांग?…”

परिस्थिती खरंच गंभीर होती. आता घरातले सगळे आपल्याशी बोलत नाहीयेत याचं ही टेन्शन आलं होतं त्याला.

एखादा प्रसंग घरात घडतो..आणि त्यात सहभागी असलेले सगळे जण त्या प्रसंगात एकदम टोकाच्या नकारात्मक भावना अनुभवतात.

प्रसंग घडून गेल्यावर त्या संदर्भातले विचार मनात सुरु होतात. एका विचारला जोडून येणारा दुसरा विचार पहिल्या विचारापेक्षा जास्त नकारात्मक असतो. मनातल्या मनात अनेक विचारांची साखळी जोडली जाते आणि वेळीच लक्ष दिलं नाही तर मनात येणारे असे नकारात्मक विचार आपल्या मनातले स्वाभाविक विचार आहेत असेच वाटायला लागते आणि वाटते की माझ्या जागी या प्रसंगात दुसरं कोणीही असतं तरी असंच वागलं असतं!

आपल्या वागण्याचे मग समर्थन केलं जातं, आधी मनातल्या मनात आणि मग दुसऱ्यांकडेही.

आपल्या घरच्या मेडिकलच्या दुकानात आपल्यानंतर आपल्या मुलाने लक्ष घालावे अशी वडिलांची अपेक्षा.

त्यांच्या दृष्टीने इतका मोठा व्यवसाय वाढवला तो कोणासाठी?

कुणालला मात्र भिकेचे डोहाळे..बायकांसारखं सतत खाण्यापिण्यात लक्ष.

आवड आहे म्हणून करायला हरकत नाही पण जगण्यासाठी इतका चांगला घडी बसलेला व्यवसाय आहे तो सोडून याला दुसरंच शिकायचं आहे..हजारदा समजून सांगितलं तरी पुन्हा तेच ते.

स्फोटक प्रसंग घडून गेल्यानंतर घरात एकदम तणावाची परिस्थिती होती.

आणि मधला मार्ग काढणं..त्यासाठी पुढाकार घेणं कोणालाच जमत नव्हतं.

मैत्रिणीच्या मते मांजराच्या गळ्यात घंटा बांधणार कोण?

आणि इथे तर मांजर पण नाही वाघ आहे!

घरातल्या प्रत्येकाने आपल्या भावना मनातल्या मनात कोंडून ठेवल्या होत्या. एकमेकांशी साधं बोलणं पण शक्य होऊ नये इतपत सगळ्यांचे एकमेकांशी असलेले संबंध ताणले गेलेले होते.

मनातली स्वप्नं आकांक्षा आणि प्रत्यक्ष व्यवहार यात कुठेतरी मधला मार्ग काढता येणं शक्य आहे का याकडे सगळ्या कुटुंबाचं लक्ष वळायला हवं होतं.

नाही…कठीण नाही…फक्त नात्यांमधील समजूत कमी पडते आहे.

आपले म्हणणे समोर असलेल्या आपल्या व्यक्तीने ऐकावे असे वाटून आपण थांबून घेतो आहोत आणि समजतो आहोत की माझे म्हणणे त्याला कधीच समजत नाही.

पण त्याचे देखील काही म्हणणे आहे आणि ते मात्र समजून घेण्याची आपली तयारी नाही.

ते समजून घेण्याचा प्रयत्न केला तर लक्षात येईल की मूळ हेतू कुठेतरी अगदी प्रामाणिक आहे…मुलांना आपला रस्ता स्वतः चालायचा आहे,शोधायचा आहे आणि

आई-वडिलांना वाटते आहे आम्हाला त्रास झाला तरी चालेल पण मुलांसाठी अर्धा रस्ता तयार करून ठेवतो म्हणजे आपल्या नंतर आपल्या मुलांना इतर सगळ्यांबरोबर सुख,समाधानाने राहता यावे..आयुष्य जगता यावे!

पण ‘पिकते तिथे विकत नाही’ हा मुलभूत विचार करून बघायला हरकत नाही….!